1 Julian Tuwim był autorem wielu wierszy dla dzieci.

2 Bohaterami wierszy były dzieci i zwierzęta. Opisywał ich śmieszne zachowania i cechy charakteru – dobre i złe.

3 W Łodzi znajduje się jego pomnik – Julian Tuwim siedzi na ławeczce.

4 Julian Tuwim „Słoń Trąbalski”

5 Był sobie słoń, wielki jak słoń. Zwał się ten słoń Tomasz Trąbalski.

6 Wszystko co miał, było jak słoń ! Lecz strasznie był zapominalski.

7 Słoniową miał głowę i nogi słoniowe, i kły z prawdziwej kości słoniowej, i trąbę, którą wspaniale kręcił.

8 Wszystko słoniowe – oprócz pamięci !

9 Zaprosił kolegów – słoni na karty na wpół do czwartej.

10 Przychodzą – ryczą „Dzień dobry kolego”.

11 Nikt nie odpowiada. Nie ma Trąbalskiego. Zapomniał ! Wyszedł !

12 Miał przyjść do państwa Krokodylów na filiżankę wody z Nilu.

13 Zapomniał ! Nie przyszedł !

14 Ma on chłopczyka i dziewczynkę. Miłego słonika i śliczną słoninkę. Bardzo kocha te swoje słonięta, ale ich imion nie pamięta.

15 Synek nazywa się Biały Ząbek, a ojciec woła „Trąbek ! Bombek !”

16 Córeczce na imię po prostu Kachna. A ojciec woła „Grubachna ! Wielgachna !”

17 Nawet gdy własne imię wymawia, gdy się na przykład komuś przedstawia, często się myli Tomasz Trąbalski i mówi „Jestem Tobiasz Bimbalski”.

18 Żonę ma taką, jakby sześć żon miał! Imię jej Bania, ale zapomniał.

19 No i ta żona kiedyś powiada: „Idź do doktora, niechaj cię zbada, niech cię wyleczy na stare lata!”

20 Więc zaraz poszedł – do adwokata, potem do szewca i do rejenta, i wszędzie mówi, że nie pamięta!

21 Dobrze wiedziałem, lecz zapomniałem, może kto z panów wie, czego chciałem ?

22 Błąka się, krąży, jest coraz później aż do kowala trafił, do kuźni.

23 Ten chciał go podkuć, więc oprzytomniał. Przypomniał sobie to, co zapomniał!

24 Kowal go zbadał, miechem podmuchał, zajrzał do gardła, zajrzał do ucha, potem opukał młotem kowalskim

25 I mówi: „Wiem już, panie Trąbalski! Co dzień na głowę wody kubełek oraz na trąbie nosić supełek!”

26 I chlust go wodą! Sekundę trwało i w supeł związał trąbę wspaniałą!

27 Pędem poleciał Tomasz do domu. Żona w krzyk: „Co to ? Nie mów nikomu! To dla pamięci!

28 O czym? No … chciałem … Co chciałeś? Nie wiem! Już zapomniałem!