1 Przykład zarzutu: „ Na podstawie art. 57 par 1 pkt 3 p.p.s.a. zasarżonej decyzji zarzucam naruszenie ar 120 o.p. poprzez wydanie decyzji bez podstawy prawnej, co powoduje, że decyzja jest dotknięta wadą nieważności , o której mowa w art. 247 par 1 pkt. 2 o.p.

2 Zarzut naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnegoZgodnie z art. 145 par 1 lit b p.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające , podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Należy pamiętać, że wystąpienie przesłanki wznowieniowej z art. 240 o.p. stanowi skutek naruszeń występujących w postępowaniu administracyjnym. A zatem w przypadku ustalenia istnienia takiej kwalifikowanej wadliwości konieczne będzie zarzucenie naruszenia określonych przepisów procesowych i wskazanie skutku w postaci wystąpienia konkretnej przesłanki z katalogu art. 240 o.p. , czyli wady stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego.

3 Przykład zarzutu: „ Na podstawie art. 57 par 1 pkt. 3 p.p.s.a. zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie art. 130 par 1 pkt. 6 o.p. poprzez wydanie decyzji z udziałem pracownika podlegającego wyłączeniu z mocy ustawy, co stanowi podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego w oparciu o art. 240 par 1 pkt. 3 o.p.”

4 Zarzut naruszenia innych przepisów postępowania , jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. Zgodnie z art. 145 par 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi inne naruszenie przepisów postępowania , jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Przykład: „ Na podstawie art. 57 par 1 pkt. 3 p.p.s.a. zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie przepisu postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy w postaci art. 122 o.p. i art. 187 o.p. poprzez niepodjęcie wszelkich niezbędnych czynności oraz nie zebranie i nie rozpatrzenie materiału dowodowego, a w szczególności zaniechanie ustalenia okoliczności….”

5 Zarzut naruszenia prawa materialnego:Zgodnie z art. 145 par 1 pkt 1 lit a p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Wprawdzie powołany przepis nie wskazuje na czym naruszenie prawa materialnego mogłoby polegać , to jednak –stosując posiłkowo art. 177 pkt 1 p.p.s.a. –należy stiwerdzić, że naruszenie prawa materialnego może mieć dwjaki charakter tj.: 1) błędnej wykładni 2) niewłaściwego zastosowania

6 Błędna wykładnia – naruszenie to polega na dokonaniu niewłaściwego zabiegu interpretacyjnego co do treści normatywnej zakodowanej w przepisie stosowanym przez organ. A zatem gdy organ niewłaściwie zrozumiał treść przepisu, myli się co do jego treści. Chodzi zarówno o mylne zrozumienie treści przepisu, jak i niewłaściwej interpretacji jego znaczenia. Niewłaściwie zastosowanie – przepisu prawa materialnego to przede wszystkim błąd w subsumpcji czyli wadliwego zastosowania niewłaściwej normy prawa materialnego w odniesieniu do określonego stanu faktycznego.

7 „ Na podstawie art. 57 par 1 pkt 3 p. p. s. a„ Na podstawie art. 57 par 1 pkt 3 p.p.s.a. zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy w postaci art. 48 ust. 1 w zw. z art. 29 ust 1 pkt. 4 Prawa budowalnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie do obiektu altany o powierzchni zabudowy 15 m2 w sytuacji, gdy obiekty te są zwolnione z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę oraz zgłoszenia”

8 Orzeczenie sądowe: Sad nie jest związany granicami skargi – oznacza to, że jest on zobowiązany do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa, a także wszystkich przepisów, które powinny być zastosowane w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i zarzutów podnoszonych w skardze. Inaczej – niezwiązanie granicami skargi oznacza, że sąd ma obowiązek dokonać oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego nawet wtedy , gdy dany zarzut nie był podnoszony w skardze. Co do zasady sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskrażonego aktu lub czynności ( art. 134 par 2 p.p.s.a.)

9 Wnioski procesowe: Sądy administracyjne nie rozstrzygają co do istoty sprawy, lecz mogą jedynie wyeliminować zaskarżony akt z obrotu prawnego lub utrzymać go w mocy. Stąd też sąd ma kilka możliwości rozstrzygnięcia. A) Może on decyzję lub postanowienie uchylić w całości lub w części: 1) w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; 2) w przypadku naruszenia prawa dającego podstawę wznowienia postępowania administracyjnego; 3) w przypadku innego naruszenia przepisów postepowania , jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. B) Może on również stwierdzić nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części. C) Ma on także możliwość stwierdzenia wydania decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w k.p.a. lub o.p. ! Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd raz organ , którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

10 Przykładowy schemat poszukiwania wadliwości w postępowaniu podatkowym:1. dokładne przeczytanie stanu faktycznego i ustalenie strony, którą pełnomocnik reprezentuje, ustalenie które warunki formalne skargi przyjmuje się za spełnione, 2.Ustalenie na jakiej podstawie procesowej z art. 233 o.p. opiera się ostateczna decyzja , która podlega skardze do sądu. 3. Analiza postępowania podatkowego pod kątem wystąpienia przesłanek z art o.p. 4. Analiza postępowania podatkowego pod katem wystąpienia przesłanek z art o.p. 5. Ustalenie czy wnioskodawca ( inicjator postępowania administracyjnego) ma interes prawny do skutecznego wszczęcia postępowania , o ile jest przeciwnikiem procesowym ( ewentualny zarzut m.in. Naruszenia art. 233 par 1 pkt. 1 o.p. poprzez utrzymanie w mocy w sytuacji gdy organ zobowiązany był do uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia w pierwszej instancji w całości w oparciu o treść art. 233 par. 1 pkt. 2 o.p.)

11 6. Dokonanie ustalenia w jakim trybie prowadzone jest postępowanie podatkowe ( zwyczajnym czy nadzwyczajnym). Dokonanie analizy etapów postępowania pod względem formalnym np. w postępowaniu „wznowieniowym” 7. analiza przesłanek „ właściwej” podstawy prawnej decyzji ( jeżeli z samej treści decyzji wynika, że organ nie mógł zastosować takiego rozstrzygnięcia do określonego stanu faktycznego konieczne jest postawienie zarzutu naruszenia prawa materialnego) 8. Ustalenie czy w sprawie mają ewentualne zastosowanie przepisy interporalne oraz terminy procesowe i materialne 9. dokonanie analizy czy organy przeprowadziły właściwe postępowanie dowodowe pod kątem wypełnienia przesłanek zawartych w podstawie prawnej decyzji

12 Kazus: Osoba fizyczna jako jednoosobowy właściciel przedsiębiorstwa wniosła po dacie wstąpienia Polski do UE, tj. po r., na podstawie aktu notarialnego owo przedsiębiorstwo do nowo utworzonego przedsiębiorstwa spółki kapitałowej z wyłącznym udziałem w/w osoby w zamian za pobranie wszystkich udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa spółki kapitałowej w wartości wycenionego przez biegłego ds. szacowania majątku. Oba przedsiębiorstwa były podatnikami VAT w dacie wnoszenia. Przedsiębiorstwo wnoszące nie ponosi z tego tytułu podatku należnego, natomiast przedsiębiorstwo przyjmujące ma prawo do kontynuacji odliczenia podatku naliczonego VAT do odliczenia od wartości netto składników majątkowych zawartych w przedsiębiorstwie osoby fizycznej otrzymanym w zamian za wydanie udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa spółki kapitałowej, w szczególności od towarów handlowych. Organ podatkowy wszczął postępowanie podatkowe w celu ustalenia podatku VAT od w/w przekształcenia i w wydanej decyzji odmówił spółce przyjmującej prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT zawartego w majątku, w szczególności w towarach spółki przyjmującej w/w przedsiębiorstwo. Spółka przyjmująca przedsiębiorstwo zleciła Pełnomocnikowi złożenie odwołania od w/w decyzji organu podatkowego.

13

14 Odwołanie Na podstawie art. 220 § 1 OrdPU w zw. z art. 207 § 1 OrdPU w zw. z art. 137 § 1, art. 137 § 2 i art. 137 § 3 OrdPU, działając imieniem w/w Strony, na podstawie pełnomocnictwa z r. zamieszczonego na stałe w aktach podatkowych Strony w r. wnoszę odwołanie od decyzji Naczelnika US w Międzyrzeczu z 2004 r. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług od przedsiębiorstwa Marex – Bledzew spółki z o. o. w Katarzynkach w 2001 r. naliczonej do odliczenia od wartości netto składników majątkowych zawartych w przedsiębiorstwie osoby fizycznej otrzymanym przez w/w Spółkę w zamian za wydanie udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa. I żądam uchylenia decyzji zgodnie z art. 253 § 1 OrdPU.

15 Uzasadnienie W/w decyzja Naczelnika US w Międzyrzeczu z 2004 r. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług od przedsiębiorstwa Marex – Bledzew spółki z o.o. w Katarzynkach w 2001 r. naliczonego do odliczenia od wartości netto składników majątkowych zawartych w przedsiębiorstwie osoby fizycznej otrzymanym przez w/w Spółkę w zamian za wydanie udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa narusza szereg zasad i reguł materialnego i procesowego prawa podatkowego, w tym dokonuje naruszenia przepisów podatkowego prawa materialnego przez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegającego na zastosowaniu niekonstytucyjnych przepisów ustawowych i wykonawczych jako podstawy materialnoprawnej zaskarżonego orzeczenia, tj. przepisów art. 2 Konstytucji RP stanowiących, iż Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej w związku z art. 9 Konstytucji RP stanowiącym, iż Rzeczypospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego, art. 91 ust. 1 Konstytucji RP stanowiącym, iż ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w

16 Dzienniku Ustaw, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy w związku z art. 91 ust. 2 Konstytucji RP stanowiącym, że umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową w związku z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP stanowiącym, że jeżeli to wynika z ratyfikowanej przez RP umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami krajowymi, w związku z ratyfikowaną umową międzynarodową o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polski do Unii Europejskiej r., w szczególności z art. 249 Traktatu ustanawiającego Unię Europejską (unijne prawo pierwotne), z którego wynika iż Rzeczpospolita Polska jest zobowiązana wykonywać postanowienia Traktatu przez wdrażanie dyrektyw Rady Europy (unijne prawo pochodne) poprzez ustawodawstwo krajowe, a jeżeli tego nie uczyni, a konkretny przepis dyrektywy

17 Rady Europy jest wystarczająco jasny, precyzyjny i bezwarunkowy, to osoba może powoływać się przed sądem krajowym bezpośrednio na ten przepis dyrektywy, wywodząc z niego dla siebie korzystne skutki prawne, a mianowicie z art. 19 dyrektywy Rady 2006/112/WE z r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), stanowiącego zasadę neutralności podatku VAT dla podatników poprzez statuowanie prawa do odliczenia podatku naliczonego na równych zasadach z prawem do naliczania podatku należnego VAT w związku z przepisami art. 84 Konstytucji RP stanowiącymi, iż każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, ale tylko określonych w ustawie w związku z art OrdPU statuującym zasadę praworządności, a to znoszącym zasadę trwałości ostatecznych decyzji podatkowych, jeżeli zawierają w sobie wady, które nie pozwalają na ich funkcjonowanie w obrocie prawnym poprzez prawne instytucje procesowe uchylenia, zmiany, stwierdzenia nieważności lub wznowienia postępowania w związku z art. 240 § 1 pkt 9 i art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU.

18 Wyżej wymieniony organ podatkowy stronniczo, czyli jedynie w imię interesów prawnych fiskusa, lecz bez uzasadnienia normatywnoprawnego stosuje niepisaną zasadę in dubio pro fisco, ze zniszczeniem interesu prawnego Strony w sposób nieuzasadniony normatywnie nie stosuje zasady in dubio pro tributario oraz bez uzasadnienia normatywnego w imię bezpieczeństwa prawnego stosuje niepisaną zasadę lex retro non agit, połączoną ze zniszczeniem sprawiedliwości nie stosuje zasady prawdy obiektywnej (materialnej) zawartej w art. 122 OrdPU. W/w organ podatkowy, wbrew zawartej w w/w przepisach – materialnej zasadzie prawdy obiektywnej, materialnej zasadzie sprawiedliwości społecznej, w tym wbrew materialnej zasadzie sprawiedliwego opodatkowania oraz wbrew utrwalonej od wielu lat w podatkowym orzecznictwie konstytucyjnym oraz w orzecznictwie sądowo-administracyjno-podatkowym, jak i w doktrynie podatkowej procesowej zasadzie podatkowej orzekania w razie wątpliwości na korzyść podatnika (in dubio pro tributario) zarówno w trakcie postępowania podatkowego, jak i w wydanym, a tutaj skarżonym, orzeczeniu podatkowym (decyzji) w sposób stronniczy,

19 tendencyjny i niesprawiedliwy, chroni tylko interesy fiskalne Skarbu Państwa przez sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa zaniechane od dawna stosowanie zasady in dubio pro fisco, nie zważając w ogóle na ochronę podmiotowych i procesowych praw podatkowych Strony jako Podatnika, mianowicie organ podatkowy posługiwał się przy wydaniu w/w decyzji w sprawie podatkowej nieuczciwymi, nierzetelnymi i dyskryminującymi Skarżącego jako obywatela procedurami podatkowymi, tj. popełnił rażące zaniedbania w zakresie podatkowego postępowania dowodowego, w szczególności pomijał w sposób milczący logiczną i systemową wykładnię unijnego (zarówno pierwotnego, jak i pochodnego) prawa podatkowego i unijnego orzecznictwa podatkowego jako hierarchicznie zbudowanego i wzajemnie powiązanego systemu prawnego przyjętego do krajowego systemu prawnego z mocą wsteczną (ex tunc) i w całości (fr. en bloc) przez Rzeczpospolitą Polską r. tj. pomijania faktu prawnego, iż w w/w dniu Polska przyjęła całościowo zarówno prawo założycielskie Unii Europejskiej (prawo pierwotne), jak i prawo pochodne – dyrektywy Rady Europy i rozporządzenia parlamentu Europejskiego, oraz również z mocą wsteczną orzecznictwo unijne, tj. orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, tj. cały

20 dorobek orzeczniczy, a nie tylko wyrok i ETS wydane po dacie wydania krajowej decyzji administracyjno-podatkowego lokalnego aparatu skarbowego. Organ podatkowy twierdzi bowiem, iż prawo unijne, jak i orzecznictwo unijne wiążą go oraz organy podatkowe jedynie wybiórczo i tylko na przyszłość, a w stosunku do art § 1 pkt 11 OrdPU stosuje pozaustawową nadinterpretację przepisu przez dodawanie do normy tam zawartej zapisów niezawartych nawet w przepisach podatkowej ustawy proceduralnej, przez co „twórczo” kreuje normy prawne, przekraczając swoje kompetencje, albowiem organ podatkowy pierwszej instancji nie otrzymał w Konstytucji RP kompetencji ustawodawczych, gdyż Konstytucja RP zastrzega je tylko dla Legislatywy rozumianej jako Współpracujące Ze Sobą Ciała Ustawodawcze, takie jak Rząd, Kluby Poselskie, Sejm i Senat wraz z Prezydentem, albowiem zgodnie z art. 10 ust.1 Konstytucji RP ustrój Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na podziale i równowadze władzy ustawodawczej, władzy wykonawczej i władzy sądowniczej, a władzę ustawodawczą sprawują Sejm i Senat, przy czym zgodnie z art. 8 ust. 1 Konstytucji RP. Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. a zgodnie z art. 8 ust. 2 w/w Konstytucji przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej.

21 W ten sposób w/w organ podatkowy, wbrew w/w przepisom Konstytucji RP i zawartemu r. Traktatowi Akcesyjnemu Rzeczypospolitej Polskiej z Unią Europejską interpretuje stronniczo i twórczo, czyli prawotwórczo, prawo krajowe, tak proceduralne prawo podatkowe, jak i materialne prawo podatkowe, i narusza następną grupę norm podatkowych, a mianowicie grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art. 87 Konstytucji RP stanowiących, iż źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są enumeratywnie wymienione: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia (zamknięty katalog źródeł prawa, wśród których nie ma wyroków sądów podatkowych pierwszej instancji), oraz z normą zawartą w przepisach art. 8 Konstytucji RP stanowiących, iż Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, a przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej, tzn. w duchu przepisów Konstytucji takich, jak art. 2 Konstytucji RP stanowiący nakaz dla władz ustawodawczych stanowienia demokratycznego państwa prawa; odczytuje się powiązane z nimi przepisy ustaw zwykłych, takich jak art OrdPU stanowiący postulat działania organów władzy publicznej, którymi są organy podatkowe w duchu legalizmu, tj. w duchu zgodności z prawem, w tym z prawem unijnym w związku z art OrdPU stanowiącym zasadę legalizmu wbrew zasadzie trwałości ostatecznych decyzji podatkowych w związku z art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU stanowiącym

22 prawo strony do żądania wznowienia postępowania podatkowego, jeżeli strona wskaże istnienie orzeczenia ETS, którego podobna treść zawiera odmienne stanowisko od ducha i formy decyzji ostatecznej, a tym samym sąd naruszył art. 151 PostAdmU, stanowiący, iż organ podatkowy narusza następną grupę norm podatkowych konstytucyjnych norm procesowych, a mianowicie grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art. 45 Konstytucji RP stanowiących, iż każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd w związku z przepisami art. 77 Konstytucji RP stanowiącymi, iż żadna ustawa zwykła, w tym przepisy art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU, nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw, tj. przepisów ustanawiających zasady sprawiedliwości proceduralnej, tj. prawo obywatela do uczciwego postępowania sądowego (ang. fair trial), gdyż w/w sąd naruszył w/w zasady bezstronności i niezawisłości sądu, zasady równości Stron oraz zasady prawa obywatela do obrony, albowiem podczas podatkowego postępowania dowodowego podatkowy organ dowodowy nie przeprowadził wnikliwie postępowania dowodowego, w szczególności nie dopuścił do zbadania istotnych dowodów z dokumentów

23 przedłożonych przez Pełnomocnika Skarżącego, które wymieniłem wyżej, przez co złamał w sposób rażący prawa procesowe Skarżącego do przedstawienia własnych argumentów Skarżącego w sprawie, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku oraz zasadę prawdy obiektywnej zawartą w art. 122 OrdPU, główną zasadę ochronną kontradyktoryjności, czyli zasadę umożliwiania stronom aktywnego uczestnictwa w postępowaniach dowodowych zgodnie z zasadą protokolarności zawartą w art. 172 OrdPU, zasadę środków dowodowych zawartą w art OrdPU, zasadę nakazującą wyczerpujące zgromadzenie i wyczerpujące rozpatrzenie całego podatkowego materiału dowodowego zawartą w art. 187 § 1 OrdPU i zasadę nakazującą wyczerpującą, obiektywną, rzetelną i uczciwą ocenę całego zebranego podatkowego materiału dowodowego zawartą w art. 191 OrdPU. Krzysztof Majerczyk (podpis własnoręczny) doradca podatkowy Załączniki: Odpisy skargi – 2 egz. Otrzymują: 1) Adresat, 2) a/a.

24

25 wnoszę skargę na decyzję Dyrektora IS w Zielonej Górze z r., Nr PO/ /05, utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika US w Gorzowie Wlkp. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług od przedsiębiorstwa „Marex – Bledzew” spółki z o.o. w Katarzynkach w 2001 r. naliczonego do odliczenia od wartości netto składników majątkowych zawartych w przedsiębiorstwie osoby fizycznej otrzymanym przez w/w Spółkę w zamian za wydanie udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa, i żądam: 1) na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) PostAdmU uchylenia w/w decyzji podatkowego organu odwoławczego, 2) na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) PostAdmU uchylenia w/w decyzji podatkowego organu wymiarowego, 3) na podstawie art. 200 PostAdmU – zwrotu kosztów sądowych poniesionych w sprawie w zakresie objętym skargą w całości (a to wpis), 4) na podstawie art. 200 PostAdmU w związku z art. 205 § 1, 2 i 3 PostAdmU – zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (faktura VAT od zastępstwa w załączeniu) w kwocie 1000 zł.

26 ZARZUTY Zaskarżonej podatkowej decyzji w/w podatkowego organu odwoławczego zarzucam rażące naruszenie zasad i zwykłych norm materialnego, jak i procesowego, prawa podatkowego, a to: - zasady ekonomiki procesowej, nakazującej organom podatkowym (ze względu na tworzenie racjonalnie nieuzasadnionych ciężarów dla Strony, jako obywatela, ponoszącej koszty utrzymania państwa, a wynikających z przewłoki procesowej stosowanej przez organy podatkowe przed sądami podatkowymi) wydawanie aktów zgodnych z żądaniem podatnika w sytuacji oczywistej bezzasadności stanowiska fiskusa lub przedawnienia jego praw, wynikających z zaskarżonych decyzji podatkowych zgodnie z przepisami art. 8 w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art OrdPU;

27 - postulatu orzekania przez Sąd w razie wątpliwości na dobro podatnika (in dubio pro tributario), jeśli procesowe prawo podatkowe, jak twierdzi sam Dyrektor IS w Gorzowie Wlkp. w uzasadnieniu decyzji in fine, bierze pod uwagę takie okoliczności na korzyść Strony lub Pełnomocnika, jak choroba Jego lub Pełnomocnika, jakie uniemożliwiają podjęcie działania Stronie nie tylko osobiście, lecz także skorzystanie przez Stronę z pomocy innych osób (z pomocy Pełnomocnika), a w przypadku choroby Pełnomocnika, z możliwości obrony Strony w jej imieniu, albowiem Dyrektor w rzeczonej decyzji podatkowej sam dopuszcza klęskę żywiołową czy katastrofę jako przesłanki ezoneracyjne Strony z winy uchybienia terminowi wniesienia odwołania zgodnie z przepisami art. 8 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 42 ust. 3 w zw. z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 217 Konstytucji RP w zw. z art. 121 § 1 OrdPU; - zasady praworządności (legalności), nakazującej organom podatkowym orzekanie zgodnie z duchem i literą prawa, a zakazującej stosowania niezgodnych z prawdą i prawem nieuczciwych tricków procesowych, polegających na odmowie przyjęcia dowodów od Strony

28 lub jej Pełnomocnika oraz na zamykaniu postępowania dowodowego przed zebraniem całego materiału dowodowego, oraz na nieuzasadnionych, milczących odmowach przeprowadzenia dowodu i mętnych (oraz nielogicznych) wymówkach w uzasadnieniach swoich postanowień jako zachowań pozbawionych powszechnie (konstytucyjnie i ustawowo) chronionych zasad etyki i nieszanujących ludzkiej godności, a przez to bezprawnych zgodnie z przepisami art. 8 w zw. z art. 2 w zw. z art. 30 Konstytucji RP w zw. z art. 120 w zw. z art. 120 w zw. z art. 121 § 1 w zw. z art. 180 § 1 w zw. z art. 181 w zw. z art. 187 § 1 OrdPU w zw. z art. 188 OrdPU; - zasady zaufania obywatela do organów państwa, nakazującej organom podatkowym orzekanie zgodnie z prawem, bez oglądania się na doraźne korzyści materialne dla fiskusa, wynikające najpierw z prób wyłudzenia pieniędzy od Strony w drodze bezprawnego postępowania podatkowego zmierzającego do odmowy wydania decyzji podatkowej o stwierdzeniu nadpłaty w podatku VAT, a następnie z nielegalnego narażania jej majątku osobistego przez szereg lat, także mimo upływu przedawnienia do uprawomocnienia się decyzji podatkowych w stosunku do spółki z o.o. będącej przedmiotem spornej decyzji oraz zakazującego zawężania przez organa podatkowe pojęcia pieniędzy publicznych do wąsko

29 rozumianego interesu fiskalnego, albowiem pieniądze podstępnie pozyskane od strony w wyniku pozorowanych postępowań podatkowych przez państwo krzywdzą ją moralnie, zubażają materialnie i degenerują prawnie; naruszają rażąco normy prawne zawarte w przepisach art. 121 § 1 w zw. z art. 123 § 1 oraz art. 124 OrdPU; - zasady prawdy obiektywnej (przewagi formy aktu administracyjnego nad treścią sprawy, będącej przedmiotem postanowienia administracyjnego lub wniosku strony postępowania administracyjnego), zakładającej, iż dla Strony jako obywatela liczy się tylko wyjaśnienie prawdy w jego sprawie podatkowej bez względu na rodzaj procedury (postępowania) i bez względu na typ organu władzy publicznej orzekającego w jego sprawie zgodnie z przepisami art. 8 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 7 w zw. z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 78 Konstytucji RP w zw. z art. 122 OrdPU, w związku z czym żądam, aby podatkowy organ odwolawczy uchylił dotychczasowe postanowienie zgodnie z art. 253 § 1 OrdPU.

30 Uzasadnienie W/w decyzja Naczelnika US w Gorzowie Wlkp. z 2004 r. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług od przedsiębiorstwa Marex – Bledzew spółki z o.o. w Katarzynkach w r. naliczonego do odliczenia od wartości netto składników majątkowych zawartych w przedsiębiorstwie osoby fizycznej otrzymanym przez w/w Spółkę w zamian za wydanie udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa narusza szereg zasad i reguł materialnego i procesowego prawa podatkowego, w tym dokonuje: 1) naruszenia przepisów podatkowego prawa materialnego przez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na zastosowaniu niekonstytucyjnych przepisów ustawowych i wykonawczych jako podstawy materialnoprawnej zaskarżonego orzeczenia, tj. przepisów art. 2 Konstytucji RP stanowiących, iż Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej w związku z art. 9 Konstytucji RP stanowiącym, iż Rzeczypospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego, art. 91 ust. 1 Konstytucji RP stanowiącym, iż ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy w związku z art. 91 ust. 2 Konstytucji RP

31 stanowiącym, że umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową w związku z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP stanowiącym, że jeżeli to wynika z ratyfikowanej przez RP umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami krajowymi w związku z ratyfikowaną umową międzynarodową o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polski do Unii Europejskiej r., w szczególności art. 249 Traktatu ustanawiającego Unię Europejską (unijne prawo pierwotne), z którego wynika, iż Rzeczpospolita Polska jest zobowiązana wykonywać postanowienia Traktatu przez wdrażanie dyrektyw Rady Europy (unijne prawo pochodne) poprzez ustawodawstwo krajowe, a jeżeli tego nie uczyni, a konkretny przepis dyrektywy Rady Europy jest wystarczająco jasny, precyzyjny i bezwarunkowy, to osoba może powoływać się przed sądem krajowym bezpośrednio na ten przepis dyrektywy, wywodząc z niego dla siebie korzystne skutki prawne, a mianowicie z art. 19 dyrektywy Rady 2006/112/WE z r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 z r., s. 1 ze zm.), stanowiącego zasadę neutralności podatku VAT dla podatników poprzez statuowanie prawa do odliczenia podatku naliczonego na równych zasadach z prawem do naliczania podatku należnego VAT w związku z przepisami art. 84 Konstytucji RP stanowiącymi, iż każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, ale tylko określonych w ustawie w związku z art. 128 OrdPU statuującym zasadę praworządności, a to znoszącym zasadę trwałości ostatecznych decyzji podatkowych, jeżeli

32 zawierają w sobie wady, które nie pozwalają na ich funkcjonowanie w obrocie prawnym poprzez prawne instytucje procesowe uchylenia, zmiany, stwierdzenia nieważności lub wznowienia postępowania w związku z art. 240 § 1 pkt 9 i art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU. Wyżej wymieniony organ podatkowy stronniczo, czyli jedynie w imię interesów prawnych fiskusa, lecz bez uzasadnienia normatywnoprawnego stosuje niepisaną zasadę in dubio pro fisco, ze zniszczeniem interesu prawnego Strony, w sposób nieuzasadniony normatywnie nie stosuje zasady in dubio pro tributario oraz bez uzasadnienia normatywnego w imię bezpieczeństwa prawnego stosuje niepisaną zasadę lex retro non agit połączoną ze zniszczeniem sprawiedliwości, nie stosuje zasady prawdy obiektywnej (materialnej) zawartej w art. 122 OrdPU. Wyżej wymieniony organ podatkowy, wbrew zawartej w w/w przepisach – materialnej zasadzie prawdy obiektywnej, materialnej zasadzie sprawiedliwości społecznej, w tym wbrew materialnej zasadzie sprawiedliwego opodatkowania oraz wbrew utrwalonej od wielu lat w podatkowym orzecznictwie konstytucyjnym oraz w orzecznictwie sądowo-administracyjno-podatkowym, jak i w doktrynie podatkowej procesowej, zasadzie podatkowej orzekania w razie wątpliwości na korzyść podatnika (in dubio pro tributario) zarówno w trakcie postępowania podatkowego, jak i w wydanym, a tutaj skarżonym, orzeczeniu podatkowym (decyzji) w sposób stronniczy, tendencyjny i niesprawiedliwy, chroni tylko interesy fiskalne

33 Skarbu Państwa przez sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa zaniechane od dawna stosowanie zasady in dubio pro fisco, nie zważając w ogóle na ochronę podmiotowych i procesowych praw podatkowych Strony jako Podatnika, mianowicie organ podatkowy posługiwał się przy wydaniu w/w decyzji w sprawie podatkowej nieuczciwymi, nierzetelnymi i dyskryminującymi Skarżącego jako obywatela procedurami podatkowymi, tj. popełnił rażące zaniedbania w zakresie podatkowego postępowania dowodowego, w szczególności pomijał w sposób milczący logiczną i systemową wykładnię unijnego (zarówno pierwotnego, jak i pochodnego) prawa podatkowego i unijnego orzecznictwa podatkowego jako hierarchicznie zbudowanego i wzajemnie powiązanego systemu prawnego przyjętego do krajowego systemu prawnego z mocą wsteczną (ex tunc) i w całości (fr. en bloc) przez Rzeczpospolitą Polską r., tj. pomijania faktu prawnego, iż z w/w dniem przyjęliśmy całościowo zarówno prawo założycielskie Unii Europejskiej (prawo pierwotne), jak i prawo pochodne – dyrektywy Rady Europy i rozporządzenia parlamentu Europejskiego, oraz również z mocą wsteczną orzecznictwo unijne, tj. orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, tj. cały dorobek orzeczniczy, a nie tylko wyroki TSUE wydane po dacie wydania krajowej decyzji administracyjno-podatkowego lokalnego aparatu skarbowego. Organ podatkowy twierdzi bowiem, iż prawo unijne, jak i orzecznictwo unijne, wiążą go oraz

34 organy podatkowe jedynie wybiórczo i tylko na przyszłość, a w stosunku do art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU stosuje pozaustawową nadinterpretację przepisu przez dodawanie do normy tam zawartej zapisów nie zawartych nawet w przepisach podatkowej ustawy proceduralnej, przez co „twórczo” kreuje normy prawne, przekraczając swoje kompetencje, albowiem organ podatkowy pierwszej instancji nie otrzymał w Konstytucji RP kompetencji ustawodawczych, gdyż Konstytucja RP zastrzega je tylko dla Legislatywy rozumianej jako Współpracujące Ze Sobą Ciała Ustawodawcze, takie jak Rząd, Kluby Poselskie, Sejm i Senat wraz z Prezydentem, albowiem zgodnie z art. 10 ust. 1 Konstytucji RP ustrój Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na podziale i równowadze władzy ustawodawczej, władzy wykonawczej i władzy sądowniczej, a władzę ustawodawczą sprawują Sejm i Senat, przy czym zgodnie z art. 8 ust. 1 Konstytucji RP, Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, a zgodnie z art. 8 ust. 2 w/w Konstytucji przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej. W ten sposób w/w organ podatkowy, wbrew w/w przepisom Konstytucji RP i zawartemu r. Traktatowi Akcesyjnemu Rzeczypospolitej Polskiej z Unią Europejską interpretuje stronniczo i twórczo, czyli prawotwórczo zarówno, prawo krajowe, tak proceduralne prawo podatkowe, jak i materialne prawo podatkowe, i narusza następną grupę norm podatkowych, a mianowicie:

35 1) grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art1) grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art. 87 Konstytucji RP stanowiących, iż źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są enumeratywnie wymienione: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia (zamknięty katalog źródeł prawa, wśród których nie ma wyroków sądów podatkowych pierwszej instancji), oraz z normą zawartą w przepisach art. 8 Konstytucji RP stanowiących, iż Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, a przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej, tzn. w duchu przepisów Konstytucji takich, jak art. 2 Konstytucji RP stanowiący nakaz dla władz ustawodawczych stanowienia demokratycznego państwa prawa, odczytuje się powiązane z nimi przepisy ustaw zwykłych, takich jak art. 120 OrdPU stanowiący postulat działania organów władzy publicznej, którymi są organy podatkowe w duchu legalizmu, tj. w duchu zgodności z prawem, w tym z prawem unijnym w związku z art. 128 OrdPU stanowiącym zasadę legalizmu wbrew zasadzie trwałości ostatecznych decyzji podatkowych w związku z art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU stanowiącym prawo Strony do żądania wznowienia postępowania podatkowego, jeżeli Strona wskaże istnienie orzeczenia ETS, którego podobna treść zawiera odmienne stanowisko od ducha i formy decyzji ostatecznej, a tym samym sąd naruszył art. 151 PostAdmU, a tym samym organ podatkowy narusza następną grupę norm podatkowych konstytucyjnych norm procesowych, a mianowicie:

36 2) grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art2) grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art. 45 Konstytucji RP stanowiących iż każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd w związku z przepisami art. 77 Konstytucji RP stanowiącymi iż żadna ustawa zwykła, w tym przepisy art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU, nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw, tj. przepisów ustanawiających zasady sprawiedliwości proceduralnej, tj. prawo obywatela do uczciwego postępowania sądowego (ang. fair trial), gdyż w/w sąd naruszył w/w zasady bezstronności i niezawisłości sądu, zasady równości Stron oraz zasady prawa obywatela do obrony, albowiem podczas podatkowego postepowania dowodowego podatkowy organ dowodowy nie przeprowadził wnikliwie postępowania dowodowego, w szczególności nie dopuścił do zbadania istotnych dowodów z dokumentów przedłożonych przez Pełnomocnika Skarżącego, które wymieniłem wyżej, przez co złamał w sposób rażący prawa procesowe Skarżącego do przedstawienia własnych argumentów w sprawie, a co miało

37 istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku zawierającego zasadę prawdy obiektywnej zawartą w art. 122 OrdPU, główną zasadę ochronną kontradyktoryjności, czyli zasadę umożliwiania stronom aktywnego uczestnictwa w postępowaniach dowdowych zgodnie z zasadą protokolarności zawartą w art. 172 OrdPU, zasadę środków dowodowych zawartą w art. 180 OrdPU, zasadę nakazującą wyczerpujące zgromadzenie i wyczerpujące rozpatrzenie całego podatkowego materiału dowodowego zawartą w art. 187 § 1 OrdPU i zasadę nakazującą wyczerpującą, obiektywną, rzetelną i uczciwą ocenę całego zebranego podatkowego materiału dowodowego zawartą w art. 191 OrdPU. Krzysztof Majerczyk (podpis własnoręczny) doradca podatkow) Załączniki: Odpisy skargi –2 egz. Otrzymują: 1) Adresat, 2) a/a.