1 Technika w medycynie
2 Medycyna (łac. medicina „sztuka lekarska”) – nauka empiryczna oparta na doświadczeniu obejmująca całość wiedzy o zdrowiu i chorobach człowieka oraz sposobach ich zapobiegania oraz ich leczenia.
3 Technika w medycynie ma szerokie zastosowanie Pomoc w leczeniu z zastosowaniem techniki zapoczątkował W.K.Roentgen.
4 Wilhelm Konrad RoentgenWilhelm Konrad Roentgen, ur. 27 marca 1845 roku pochodził z Dolnej Nadrenii. Trzy lata później przeprowadził się wraz z rodziną do Holandii. Rozpoczął studia na politechnice , gdzie nie brano pod uwagę posiadania świadectwa dojrzałości. Jednak z czasem zmienił swój stosunek do studiów i uzyskać tytuł inżyniera mechanika. Po kilku miesiącach zajął stanowisko asystenta Augusta Kundta, by pod jego bacznym okiem pracować nad doktoratem, w którym skupiał się na tematyce gazów. Szybko opanował techniki eksperymentu oraz zgłębił precyzję pomiarów co pozwoliło mu na rozwinięcie zainteresowań i ukierunkowanie się w stronę dogłębnej analizy błędów pomiarowych. zaczął się przykładać do nauki, by po trzech latach
5 Gdy w 1879 roku W.K. Roentgen miał już na swoim koncie pokaźne pasmo sukcesów naukowych oraz uznanie wielkich naukowców, rozpoczął pracę na Niemieckiej uczelni w Giessen jako profesor zwyczajny fizyki doświadczalnej, gdzie bez reszty oddawał się swojemu zawodowi. Jedenaście lat później, przejął zwierzchnictwo nad bardzo dobrze wyposażonym Instytutem Fizyki uniwersytetu w Würzburgu, by po sześciu latach pracy na tej uczelni zostać jej rektorem. I właśnie podczas pracy na tejże akademii, dokonał przełomowego odkrycia, największego w swoim życiu. Dziełem życia W.K. Roentgena było opisanie promieniowania X, które nazwał tak ze względu na ich tajemniczą naturę Odkrycia tego dokonał przypadkowo.Otóż pracował wtedy nad promieniami katodowymi i jego uwagę przykuło anomalne zachowanie lampy wyładowczej.
6 Wykonał wtedy następujące doświadczenie: Wziął lampę próżniową i umieścił w niej katodę wraz z anodą a następnie wytworzył między nimi pole elektryczne. Przy wystarczająco dużym potencjale, elektrony przepływały z katody do anody. Podczas tego procesu, cząstki rozchodząc się w próżni i uderzając o anodę powodowały rozładowanie elektrod. Pole elektryczne powstało pod wpływem działania transformatora o uzwojeniu wtórnym równym dwustu tysiącom zwojów , a uzwojeniu pierwotnym równym kilkuset zwojom. Transformator ten miał za zadanie wytwarzać napięcie wtórne równe kV. Następnie takie napięcie doprowadzane było do elektrody. W doświadczeniu tym Roentgen użył szklanej rury owiniętej izolatorem świetlnym, w której wytworzył próżnię przy pomocy pompy rtęciowej.Wielkie odkrycie dokonało się 8 listopada 1895 roku, gdy Roentgen, podczas pracy do późna, spostrzegł słabą wiązkę światła, którego źródłem był fragmentu papieru leżący obok lampy wyładowczej. Papier ten pokryty był cienką warstwą cyjanku platyny. W pierwszej chwili W.K. Roentgen sądził, iż źródłem promieniowania jest wnętrze lampy, jednak nawet po pokryciu jej izolatorem, świecenie nie zanikało, czego żadne dotychczas poznane prawo fizyczne nie było w stanie wytłumaczyć.
7 RTG Technika obrazowania wykorzystująca promieniowanie rentgenowskie (promieniowanie X). Często stosowana w medycynie, głównie w diagnostyce układu kostnego. W metodzie tej wykorzystane jest zjawisko różnego pochłaniania promieniowania rentgenowskiego przez różne tkanki ciała. Szczególnie duża różnica jest między pochłanianiem tkanek miękkich i kości. Przechodzące przez ciało promieniowanie powoduje zaczernienie kliszy fotograficznej w stopniu zależnym od natężenia tego promieniowania. Kość wykazuje znacznie większą zdolność absorpcji promieniowania niż otaczające ją tkanki miękkie, dzięki czemu widoczna jest na kliszy jako miejsce niezaczernione. Promieniowanie jonizujące, jakim jest promieniowanie rentgenowskie, ulega rozproszeniu comptonowskiemu. Zjawisko to zmniejsza kontrast obrazu, zacierając granicę między tkanką miękką a kością. Badania rentgenowskie nie są obojętne dla zdrowia, ponieważ ok. 99% promieniowania jest pochłaniane przez organizm. Dlatego też ogranicza się je do minimum, stosując coraz częściej nowocześniejsze metody diagnostyki, które są bardziej dokładne i - co najważniejsze - bardziej bezpieczne dla pacjenta.
8 Przykładowe RTG
9 Laser Usuwa między innymi wady wzrokowe. Mamy lasery o różnej długości fali i w zależności od tego są wykorzystywane do różnych celów: cukrzyca i tylny odcinek oka Największa liczba zabiegów refrakcyjnych została wykonana za pomocą lasera excimerowego. Stosuje się go do zabiegów korygujących krótkowzroczność, nadwzroczność i astygmatyzm. Istnieje także laserowa endo-żylnia terapia naczyń.Laser to generator promieniowania, wykorzystujący zjawisko emisji wymuszonej. Wzmocnienie światła poprzez wymuszoną emisję promieniowania. Promieniowanie lasera ma charakterystyczne właściwości, trudne lub wręcz niemożliwe do osiągnięcia w innych typach źródeł promieniowania.W laserze łatwo jest otrzymać promieniowanie o bardzo małej szerokości linii emisyjnej, co jest równoważne bardzo dużej mocy w wybranym, wąskim obszarze widma. W laserach impulsowych można uzyskać bardzo dużą moc w impulsie i bardzo krótki czas trwania impulsu.
10 Wśród najpopularniejszych typów laserów można wyróżnić następujące:rubinowy, Aleksandrytowy, Neodymowy, holmowy, erbowy, argonowy, CO2, helowo-neonowy, półprzewodnikowy.
11 Laser rubinowy Laser rubinowy należy do grupy laserów "twardych", czyli tych o dużej i bardzo dużej mocy promieniowania, zwanych też skalpelami laserowymi. Zabiegi z ich udziałem wykonuje lekarz.
12 Laser Neodymowy Laser neodymowy to laser twardy. Jest stosowany jak urządzenie tnące. Można nim usuwać brodawki zwykłe, blizny, tatuaże, a także leczyć niektóre nowotwory skóry. Jego zalety polegają na zmniejszaniu krwawienia, przyspieszeniu gojenia się oraz wyjałowieniu tkanki.
13 Laser argonowy Laser argonowy to także laser twardy, stosuje się go przy leczeniu plam i przebarwień, znamion naczyniowych, teleangiektazji czy nowotworów naczyniowych. Można nim usuwać zarówno pojedyncze rozszerzone naczyńka krwionośne, jak i duże znamiona naczyniowe twarzy.
14 Laser helowo-neonowy i półprzewodnikowyLaser helowo-neonowy i półprzewodnikowy to lasery o małej mocy, zwane laserami "miękkimi" (bądź biostymulacyjnymi), stosowane są w gabinetach kosmetycznych. Przyspieszają gojenie się ran i owrzodzeń oraz pobudzają produkcję kolagenu, który nadaje skórze sprężystość, pomagają usunąć zmarszczki, przebarwienia skóry, plamy barwnikowe, ostudę oraz blizny, a także leczyć trądzik pospolity i zaburzenia rogowacenia skóry, przyspiesza gojenie się ran i owrzodzeń pobudza, pomagają w leczeniu rożnego typu łysienia. Oprócz wymienionych chorób lasery miękkie mogą być stosowane przy leczeniu egzemy, uporczywego swędzenia, opryszczki, liszaja płaskiego, oparzeń i odleżyn. Zabiegi takimi laserami mogą być wykonywane przez odpowiednio przeszkolone i doświadczone pielęgniarki i kosmetyczki.
15 Wymienione lasery znalazły zastosowani w: kosmetyce, stomatologi, dermatologii, laryngologii, ginekologii, urologii, neurochirurgii, chirurgii wewnątrznaczyniowej, w leczeniu bólu, stanów zapalnych stawów, kontuzji, pomagają też w leczeniu stwardnienia rozsianego.
16 Pierwszy zewnętrzny rozrusznik serca zbudował John Hopps w 1950.Pierwszy w świecie wewnętrzny rozrusznik 8 października 1958 wszczepił Åke Senning, szwedzki kardiochirurg w Solna w szpitalu Karolinska Sjukhuset przy współpracy Rune Elmeqvista, który był producentem tego urządzenia. Elektrody tego rozrusznika były umieszczone na nasierdziu, a nie wewnątrz jam serca. Rozrusznik zawiódł po 3 godzinach. W ciągu życia Szwed Arne Larsson, który był pierwszym pacjentem ze wszczepionym urządzeniem, zanim zmarł w wieku 86 lat w 2001 r. miał zamontowane 24 rozruszniki i przeżył zarówno jego wynalazcę jak również "swego" chirurga. W Polsce pierwszy zabieg implantacji rozrusznika został wykonany w 1963 w Gdańsku przez prof. Zdzisława Kieturakisa i dr. Wojciecha Kozłowskiego.
17 Stetoskop Jest to przyrząd diagnostyczny stosowany w medycynie, służący do osłuchiwania pacjenta, głównie jego klatki piersiowej, serca i jamy brzusznej. Wynalezienie stetoskopu przypisuje się francuskiemu lekarzowi René Théophile Hyacinthe Laennec w 1816 roku. Pierwotnie była to słuchawka w postaci drewnianej, lejkowatej rurki z płaskim zakończeniem od strony usznej. W 1840 brytyjski lekarz Golding Bird opublikował, uprzednio wypróbowany praktycznie, projekt stetoskopu z tubą połączoną za pomocą elastycznej rurki z pojedynczą wkładką douszną. W 1851 lekarz irlandzki Arthur Leared wynalazł stetoskop dwuuszny, a w 1852 George Cammann udoskonalił i przystosował tę konstrukcję do celów produkcji zarobkowej. W 1963 kardiolog David Littmann opatentował stetoskop wyposażony w membranę akustyczną wzmacniającą dźwięki. Tak ulepszony stetoskop, zwany stetoskopem membranowym, stosowany jest współcześnie w praktyce medycznej.
18 KONIEC Prezentacje wykonała Daria Kula kl.Ia