1 ŚWIĘTE TRIDUUM PASCHALNE Dzisiejszego wieczoru rozpoczynamy przeżywanie Chrystusowej Paschy, która stanowi dramatyczne zakończenie ziemskiego życia Słowa Bożego, od dawna przygotowywane i oczekiwane. Jezus przyszedł do nas nie po to, aby Mu służono, lecz żeby służyć i wziął na siebie dramaty i nadzieje ludzi wszystkich czasów. Antycypując mistycznie ofiarę krzyżową w Wieczerniku, zechciał pozostać z nami pod postaciami chleba iwina i powierzył apostołom oraz ich następcom mi się i władzę sprawowania zawsze żywej i skutecznej pamiątki tych wydarzeń w Liturgii Eucharystycznej. Dlatego ta celebracja włącza mistycznie nas wszystkich w Święte Triduum, podczas którego będziemy uczyć się od jedynego «Nauczyciela i Pana» «wyciągać ręce» i iść tam, gdzie tego wymaga pełnie nic woli Ojca niebieskiego. Chyba wyruszasz sam, Panie, bez nas, Twoich przyjaciół, aby stoczyć najważniejszą walkę z nieprzyjacielem. Wyruszasz sam, ponieważ nie możemy iść za Tobą, zanim nie pokonasz tego, który nas rozdziela.

2 Wielki Czwartek 1 kwietnia 2010 r. Było to przed Świętem Paschy. Jezus wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował (…). A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: «Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie „Nauczycielem” i „Panem” i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wyście powinni sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem. Wj 12, 1-8. 11-14; Ps 116 B; 1 Kor 11, 23-26; J 13, 1-15

3 Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: «Pragnę». Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: «Wykonało się!». I skłoniwszy głowę oddał ducha. Wielki Piątek Męki Pańskiej 2 kwietnia 2010 r. Iz 52, 13 – 53, 12; Ps 31; Hbr 4, 14-16; 5, 7-9; J 18, 1 – 19, 42

4 W pierwszy dzień tygodnia poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: «Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał. Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, będąc jeszcze w Galilei: „Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie”». Wtedy przypomniały sobie Jego słowa i wróciły od grobu, oznajmiły to wszystko Jedenastu i wszystkim pozostałym. A były to: Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka Jakuba; i inne z nimi opowiadały to Apostołom. Lecz słowa te wydały im się czczą gadaniną i nie dali im wiary. Jednakże Piotr wybrał się i pobiegł do grobu; schyliwszy się, ujrzał same tylko płótna. I wrócił do siebie, dziwiąc się temu, co się stało. Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego, Wigilia Paschalna 3 kwietnia 2010 r. 1) Rdz 1, 1 – 2, 2; Ps 104 lub Ps 33; 2) Wj 14, 15 – 15, 1; Psalm z Wj 15; 3) Iz 55, 1-11; Psalm z Iz 12; 4) Ez 36, 16-17a. 18-28; Ps 42; 5) Rz 6, 3-11; Ps 118; Łk 24, 1-12

5 „Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja, a miejscem spotkania będzie Galilea. Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy, o Królu Zwycięzco bądź nam miłościwy” (z Sekwencji Wielkanocnej). Alleluja!!! Alleluja!!! Alleluja!!! Z okazji tego Świętego Wydarzenia życzymy radości paschalnej – pełnej i niezmiennej; miłości, która otwiera groby; prawdy poranka, co rozwiewa wątpliwości; nadziei, która rozświetla sytuacje trudne oraz wiernego kroczenia śladami Naszego Pana Jezusa Chrystusa. Siostry Loretanki Redakcja „Różańca”